Het begon met een vieze, scherpe steek aan de linkerkant van mijn hiel ergens in oktober, maar is nu alom aanwezig: de pijn aan mijn hiel! Niet dat hij de barometer van mijn geluk is, relativeringsvermogen genoeg… Maar stiekem spookt hij regelmatig door mijn hoofd. Soms lijkt hij bijna verdwenen na een looploze week en steekt hij plots en onverwacht weer de kop op. Gekmakend! Hoe kan ik nu geblesseerd raken met nog maar 30% van de kilometers die ik 10 tot 5 jaar geleden maakte? Leeftijd (40+)? Onregelmatig sporten? Teveel op harde ondergrond? Bootcamps? Sprongoefeningen? Voetbaltrainingen? Nieuwe schoenen? Nieuwe auto met stuggere koppeling? Of zelfs de telefoonhouder of lampje aan mijn bovenarm vanaf oktober? Nooit liep ik bij een fysio, ook niet in de tijd dat ik dagelijks liep. Altijd probeerde ik mijn blessure te herleiden en zelf op te lossen en altijd lukte dat…
Vriendin verklaart mij voor gek als ik ´s ochtends uit bed strompel, het vooral probeer niet op strompelen te laten lijken, maar ze prikt daar haarfijn doorheen: ´Je kan niet alles zelf oplossen, een fysio heeft niet voor niets een langdurige opleiding gedaan, hij heeft kennis die jij niet hebt.´ Ze lacht om mijn inmiddels 7e theorie waar het aan kan liggen.´Okee ja, maar niemand voelt wat ik voel en ik ken mijn lichaam het beste´, denk ik. Hmmmm zo vervelend als je weet dat iemand eigenlijk gelijk heeft en jij niet…
`Hoi ik ben Frans en ik wil binnenkort een afpraak maken voor mijn hiel.´ Ook koppigheid heeft een houdbaarheidstermijn… Hiellelujah!